
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945) była poetką, dramatopisarką, siostrą pisarki Magdaleny Samozwaniec. Twórczo i towarzysko była związana z grupą poetycką Skamander. Debiutowała tomem wierszy “Niebieskie migdały”, napisała także kilka dramatów. Dramaty Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej znacznie ustępują poezji. Nazywana polską Safoną, zapisała się w poezji polskiej jako subtelna i śmiała wyrazicielka kobiecości, mistrzyni odważnego erotyku i miniatury poetyckiej.
Późna twórczość poetycka Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej stanowi studium kobiecego lęku przed brzydotą, starością i śmiercią. Z kolei Fabian Birkowski (1566-1636) specjalizował się w prozie retorycznej. Jego styl był niezwykle obrazowy, rubaszny, a jednocześnie wzniosły. Birkowski wpisał się w nurt retoryki, emocji, który był znamienny dla baroku. Poeta ten był świetnym mówcą i wzorem Piotra Skargi, którego wielbił, umacniał też kult objawionego autorytetu świętej władzy i Bożego prawa. Ukazywał i kreował heroizm wiary, wartość pokuty i cierpienia.